Na 6 keer mijn theorie opnieuw (met 4 keer 1 fout te veel, grrrrr) te hebben gedaan had ik dan eindelijk dat felbegeerde papiertje waardoor ik mocht beginnen met mijn rijlessen.
Volgens jou (Jon!) wist ik het dan ook 6 keer beter dan de rest! Voor mij een hele ervaring om voor het eerst op een gemotoriseerd voertuig te rijden. En wat heb ik genoten van elke les. Die voor mijn gevoel ook veel te snel voorbij gingen.
Daarbij natuurlijk al een kleine vooruitblik gehad in wie jij was en hoe jij les gaf. Toen mijn kerel het jaar voor mij bij jou aanklopte hiervoor.
Begonnen in maart. Terwijl het nog lekker sneeuwde en oh zo lekker koud was. En ik aan het rillen van de kou op de motor zat en jij lekker met je thermos-beker hete thee rustig zat te kijken of ik het allemaal wel goed deed. En natuurlijk zoals iedereen begonnen met die oh zo leuke pionnetjes. Wat heb ik die pionnetjes van jou vervloekt. Heb volgens mij ook eens tegen jou gezegd dat ik ze zou gaan stelen en opblazen... Altijd de perfectionist die ik was en het lukte me maar niet. Wat heel frustrerend was en waardoor het voor mij al helemaal niet meer ging lukken. De snelle oefeningen kreeg ik uiteindelijk wel goed onder de knie, maar wat heb ik lopen martelen met de langzame oefeningen. Wat mij hierbij wel geholpen heeft is dat jij deze samen, met mij achterop, gedaan hebt. Gaf mij toch wat meer inzicht in hoe het dan wel moest. Al leek dat van mij totaal niet op hoe jij het deed!! Ik heb wel mijn best gedaan om het zo te doen :).
En de week vlak voor mijn AVB... "We gaan pionnetjes doen", zei jij. Mijn eerste reactie was: Moet het echt?? Waarop je met de compromis kwam: als ik mijn best zou doen en zou laten zien dat ik het kan, gingen we daarna de weg op. Tja, dan gaat het ineens heel goed. We waren tenslotte zo klaar met alle pion oefeningen. En daarna lekker de weg op. Alleen jammer dat de tijd dan zo snel weer voorbij gaat en ik dan ineens te horen krijg: Hier naar rechts, het is tijd om terug te gaan.
Rond de tijd van mijn AVB examen kwam van jou de vraag of ik geen last had van het "Vincent syndroom" ... Denk dat jij wel weet wat ik bedoel, hahaha. En dat omdat elke keer als jij een foto wilde maken, het bij mij weer verkeerd ging. Daar had ik gelukkig geen last van. Mijn AVB ging wel redelijk goed.
Ik zeg maar redelijk want tja; Wat bij het oefenen van te voren goed ging en mij wat zelfverzekerder maakte, maakte ik al snel zelf ongedaan door mijn eerste oefening. De oefening waarvan ik hoopte die NIET te hoeven doen. De langzame slalom. (die is verplicht, mevrouw.. red) Op van de zenuwen en het ging compleet verkeerd. Gelukkig ging alles daarna wel goed. Alleen 1 stopproef over doen in verband met snelheid en niet in zijn 1 staan, al moet ik zeggen neutraal is bijna in zijn 1 toch?? Voor de rest ging het perfect!! Daar wordt een mens erg blij van, kan ik je vertellen...
En dus maar door voor de allerlaatste examen. Lessen, lessen en lessen. Waar je voornamelijk bij mij op moest hameren was het goed kijken over de schouder en het in de spiegels kijken. En kijk je in de ene spiegel, vergeet je de andere... Tja dat was dan ook weer niet de bedoeling. Dan vertelde je me nog maar eens een keer hoe de volgorde in elkaar zat en dat ik toch echt wel goed in beide spiegels moest kijken. Hoorde er tenslotte allemaal bij. En dat behoort iedereen te doen. Ik ook.
Weet nog wel dat je een keer met een bijna-examen-kandidaat de BRAVO-A aan het doornemen was. En dat ik antwoord moest geven op een vraag. En dat jij er zo uitflapte dat ik als BLO'er het wel wist en diegene niet. Wat schrok je zelf van die opmerking, hahaha. Ik wist in eerste instantie niet eens wat je bedoelde en toen ik het thuis vertelde kreeg jij een berichtje met die vraag. Hierop kwam een hele lap tekst met excuses terug terwijl ik er wel om kon lachen.
Maar Jon, voor jou zal ik altijd die speciale BLO'er blijven ;-)!!! Het is fijn om te weten dat je je in zo'n mate op je gemak voelde dat je die opmerking er zo uit durfde te gooien. Daarbij had je sowieso je opmerkingen onder de lessen wel klaar op medeweggebruikers, kinderen die van hun leraren in 1 geheel moeten oversteken, waardoor wij moesten wachten en vriendjes die meereden en dan iets niet geheel goed deden ;-).
En toen was het tijd voor het allerlaatste examentje. Het AVD... Nog een anderhalf uurtje les voordat het dan zover was en alles ging goed. Wel een beetje nerveus, maar verder niet.
Ja, tot het examen begon... Begon lekker en dan toch iets te snel de bocht van de afrit willen nemen. Tja... toen werd ik al een beetje boos op mezelf. Maar ja, ik hoorde verder niets behalve waar we heen moesten. En toen nog een paar foutjes. De moed zakte me toen wel even in de schoenen. Eenmaal terug bij het CBR, jouw gezicht was te vergelijken met onweer. Deed mijn hoop niet echt leven. Maar toch wel geslaagd! Op het randje, maar toch dat leuke pasje wat aangeeft dat ik toch echt motor mag rijden.
Bedankt voor alles!
Lisanne Alberts
Slagingspercentage verkeersdeelname in 2024 (28 examens)
92%
Slagingspercentage verkeersdeelname in 2023 (109 examens)
95%
Kijk voor het hoge slagingspercentage bij MotoJon op de CBR site.
Joeri is de laatst geslaagde rijder bij MotoJon. Gefeliciteerd!
Volgens jou (Jon!) wist ik het dan ook 6 keer beter dan de rest!
Voor mij een hele ervaring om voor het eerst op een gemotoriseerd voertuig te rijden. En wat heb ik genoten van elke les. Die voor mijn gevoel ook veel te snel voorbij gingen.
Daarbij natuurlijk al een kleine vooruitblik gehad in wie jij was en hoe jij les gaf. Toen mijn kerel het jaar voor mij bij jou aanklopte hiervoor.
Begonnen in maart. Terwijl het nog lekker sneeuwde en oh zo lekker koud was. En ik aan het rillen van de kou op de motor zat en jij lekker met je thermos-beker hete thee rustig zat te kijken of ik het allemaal wel goed deed. En natuurlijk zoals iedereen begonnen met die oh zo leuke pionnetjes.
Wat heb ik die pionnetjes van jou vervloekt. Heb volgens mij ook eens tegen jou gezegd dat ik ze zou gaan stelen en opblazen...
Altijd de perfectionist die ik was en het lukte me maar niet. Wat heel frustrerend was en waardoor het voor mij al helemaal niet meer ging lukken.
De snelle oefeningen kreeg ik uiteindelijk wel goed onder de knie, maar wat heb ik lopen martelen met de langzame oefeningen.
Wat mij hierbij wel geholpen heeft is dat jij deze samen, met mij achterop, gedaan hebt. Gaf mij toch wat meer inzicht in hoe het dan wel moest. Al leek dat van mij totaal niet op hoe jij het deed!! Ik heb wel mijn best gedaan om het zo te doen :).
En de week vlak voor mijn AVB... "We gaan pionnetjes doen", zei jij. Mijn eerste reactie was: Moet het echt?? Waarop je met de compromis kwam: als ik mijn best zou doen en zou laten zien dat ik het kan, gingen we daarna de weg op. Tja, dan gaat het ineens heel goed. We waren tenslotte zo klaar met alle pion oefeningen.
En daarna lekker de weg op. Alleen jammer dat de tijd dan zo snel weer voorbij gaat en ik dan ineens te horen krijg: Hier naar rechts, het is tijd om terug te gaan.
Rond de tijd van mijn AVB examen kwam van jou de vraag of ik geen last had van het "Vincent syndroom" ... Denk dat jij wel weet wat ik bedoel, hahaha.
En dat omdat elke keer als jij een foto wilde maken, het bij mij weer verkeerd ging. Daar had ik gelukkig geen last van. Mijn AVB ging wel redelijk goed.
Ik zeg maar redelijk want tja; Wat bij het oefenen van te voren goed ging en mij wat zelfverzekerder maakte, maakte ik al snel zelf ongedaan door mijn eerste oefening. De oefening waarvan ik hoopte die NIET te hoeven doen.
De langzame slalom. (die is verplicht, mevrouw.. red)
Op van de zenuwen en het ging compleet verkeerd.
Gelukkig ging alles daarna wel goed. Alleen 1 stopproef over doen in verband met snelheid en niet in zijn 1 staan, al moet ik zeggen neutraal is bijna in zijn 1 toch??
Voor de rest ging het perfect!!
Daar wordt een mens erg blij van, kan ik je vertellen...
En dus maar door voor de allerlaatste examen. Lessen, lessen en lessen.
Waar je voornamelijk bij mij op moest hameren was het goed kijken over de schouder en het in de spiegels kijken.
En kijk je in de ene spiegel, vergeet je de andere... Tja dat was dan ook weer niet de bedoeling.
Dan vertelde je me nog maar eens een keer hoe de volgorde in elkaar zat en dat ik toch echt wel goed in beide spiegels moest kijken. Hoorde er tenslotte allemaal bij. En dat behoort iedereen te doen. Ik ook.
Weet nog wel dat je een keer met een bijna-examen-kandidaat de BRAVO-A aan het doornemen was. En dat ik antwoord moest geven op een vraag. En dat jij er zo uitflapte dat ik als BLO'er het wel wist en diegene niet.
Wat schrok je zelf van die opmerking, hahaha. Ik wist in eerste instantie niet eens wat je bedoelde en toen ik het thuis vertelde kreeg jij een berichtje met die vraag.
Hierop kwam een hele lap tekst met excuses terug terwijl ik er wel om kon lachen.
Maar Jon, voor jou zal ik altijd die speciale BLO'er blijven ;-)!!!
Het is fijn om te weten dat je je in zo'n mate op je gemak voelde dat je die opmerking er zo uit durfde te gooien.
Daarbij had je sowieso je opmerkingen onder de lessen wel klaar op medeweggebruikers, kinderen die van hun leraren in 1 geheel moeten oversteken, waardoor wij moesten wachten en vriendjes die meereden en dan iets niet geheel goed deden ;-).
En toen was het tijd voor het allerlaatste examentje. Het AVD...
Nog een anderhalf uurtje les voordat het dan zover was en alles ging goed. Wel een beetje nerveus, maar verder niet.
Ja, tot het examen begon... Begon lekker en dan toch iets te snel de bocht van de afrit willen nemen.
Tja... toen werd ik al een beetje boos op mezelf. Maar ja, ik hoorde verder niets behalve waar we heen moesten.
En toen nog een paar foutjes. De moed zakte me toen wel even in de schoenen.
Eenmaal terug bij het CBR, jouw gezicht was te vergelijken met onweer. Deed mijn hoop niet echt leven. Maar toch wel geslaagd! Op het randje, maar toch dat leuke pasje wat aangeeft dat ik toch echt motor mag rijden.
Bedankt voor alles!
Lisanne Alberts