Mijn fascinatie voor motorrijden begon al toen ik een jaar of 12 was. Na een proefles tien jaar geleden bleek de rijschool van destijds eigenlijk geen tijd te hebben: de eerstvolgende les kon pas vier weken later gepland. Dat leek me geen goed idee. Waarom zo’n rijschool dan gratis proeflessen aanbiedt…
De volgende jaren kwam het er niet meer van, want ik heb een drukke baan en motorrijden was voor mij lastig rationeel te verantwoorden. Het is niet zonder risico’s, en bovendien heb ik helemaal geen motor nodig aangezien ik ook al een auto heb, die ik eigenlijk ook niet nodig heb aangezien ik een OV-abonnement heb van mijn werkgever. Het bleef echter toch kriebelen.
Toen na de jaarwisseling de goede voornemens ter sprake kwamen kwam de gedachte aan het motorrijbewijs weer opborrelen. Ik doe eigenlijk niet aan goede voornemens of bucket lists, maar als ik dan toch één ding moest noemen dat ik nog eens zou willen was het wel mijn motorrijbewijs halen.
De volgende gedachte was: waarom doe ik het eigenlijk niet gewoon, we leven maar een keer en het is zonde om je dromen niet waar te maken. Na een impulsief telefoontje met Jon was de eerste les nog diezelfde week gepland, en kon ik er niet meer onderuit. Ik had er ontzettend veel zin in, en hoopte dat ik de eerste les meteen al de weg op mocht. En daarin werd ik niet teleurgesteld. Op weg naar het oefenterrein moest ik nog even achterop, maar op de terugweg mocht ik zelf al rijden. Een beetje spannend, maar motorrijden bleek minstens zo leuk als ik had verwacht.
Aangezien ik niet zo’n acrobaat ben, had ik al ingeschat dat het onderdeel voertuigbeheersing voor mij het lastigste zou zijn. Met het perfectioneren van het achtje, de langzame slalom en het wegrijden uit parkeervak was ik inderdaad wel even zoet. Helaas had ik voor het AVB-examen een tweede poging nodig. Ik ben nogal een stresskip als het om examens gaat, en als je door de zenuwen als een houten klaas op de motor zit gaat het langzame cluster toch net ietsje minder.
De tweede keer had ik nóg beter geoefend (zes extra lessen, tegen de zin van Jon die zoveel lessen zonde vond), en gingen alle oefeningen in één poging goed. Het onderdeel verkeersdeelname ging me gelukkig een stuk beter af.
Ruim twee maanden na mijn eerste les kon ik het spreekwoordelijke roze papiertje ophalen bij het gemeentehuis. Je kan bij MotoJon ook ’s avonds en op zaterdag lessen, en door af en toe nog wat uren vrij te nemen kon ik gemakkelijk twee tot vier lessen per week plannen. Dat was ik eigenlijk niet van plan, maar aangezien ik de smaak al snel te pakken had was ik constant aan het aftellen naar de volgende les. Mijn eigen motor – een Triumph, waar ik voor was geënthousiasmeerd door Arno’s aanwinst – kon ik gelukkig al 5 dagen na mijn examen ophalen, zodat ik nu kan rijden wanneer ik maar wil.
De manier van lesgeven bij MotoJon is prettig en scherp, zodat je veel leert en elke les weer progressie ziet. Jon heeft een voorliefde voor ingewikkelde routes met veel bochten, lastige kruispunten en korte stukjes snelweg waarbij geen afrit voorbij wordt gereden (behalve toen ik een keer niet goed op had gelet). Zo wordt het maximale uit de lessen gehaald.
Jon, Arno en Marco: bedankt voor de fijne lessen en ik kom jullie vast nog wel eens tegen als ik een rondje maak op mijn Street Triple R!
Stefan Groot
Slagingspercentage verkeersdeelname in 2024 (31 examens)
93%
Slagingspercentage verkeersdeelname in 2023 (109 examens)
95%
Kijk voor het hoge slagingspercentage bij MotoJon op de CBR site.
Iurii is de laatst geslaagde rijder bij MotoJon. Gefeliciteerd!
De volgende jaren kwam het er niet meer van, want ik heb een drukke baan en motorrijden was voor mij lastig rationeel te verantwoorden. Het is niet zonder risico’s, en bovendien heb ik helemaal geen motor nodig aangezien ik ook al een auto heb, die ik eigenlijk ook niet nodig heb aangezien ik een OV-abonnement heb van mijn werkgever. Het bleef echter toch kriebelen.
Toen na de jaarwisseling de goede voornemens ter sprake kwamen kwam de gedachte aan het motorrijbewijs weer opborrelen. Ik doe eigenlijk niet aan goede voornemens of bucket lists, maar als ik dan toch één ding moest noemen dat ik nog eens zou willen was het wel mijn motorrijbewijs halen.
De volgende gedachte was: waarom doe ik het eigenlijk niet gewoon, we leven maar een keer en het is zonde om je dromen niet waar te maken. Na een impulsief telefoontje met Jon was de eerste les nog diezelfde week gepland, en kon ik er niet meer onderuit. Ik had er ontzettend veel zin in, en hoopte dat ik de eerste les meteen al de weg op mocht. En daarin werd ik niet teleurgesteld. Op weg naar het oefenterrein moest ik nog even achterop, maar op de terugweg mocht ik zelf al rijden. Een beetje spannend, maar motorrijden bleek minstens zo leuk als ik had verwacht.
Aangezien ik niet zo’n acrobaat ben, had ik al ingeschat dat het onderdeel voertuigbeheersing voor mij het lastigste zou zijn. Met het perfectioneren van het achtje, de langzame slalom en het wegrijden uit parkeervak was ik inderdaad wel even zoet. Helaas had ik voor het AVB-examen een tweede poging nodig. Ik ben nogal een stresskip als het om examens gaat, en als je door de zenuwen als een houten klaas op de motor zit gaat het langzame cluster toch net ietsje minder.
De tweede keer had ik nóg beter geoefend (zes extra lessen, tegen de zin van Jon die zoveel lessen zonde vond), en gingen alle oefeningen in één poging goed. Het onderdeel verkeersdeelname ging me gelukkig een stuk beter af.
Ruim twee maanden na mijn eerste les kon ik het spreekwoordelijke roze papiertje ophalen bij het gemeentehuis. Je kan bij MotoJon ook ’s avonds en op zaterdag lessen, en door af en toe nog wat uren vrij te nemen kon ik gemakkelijk twee tot vier lessen per week plannen. Dat was ik eigenlijk niet van plan, maar aangezien ik de smaak al snel te pakken had was ik constant aan het aftellen naar de volgende les. Mijn eigen motor – een Triumph, waar ik voor was geënthousiasmeerd door Arno’s aanwinst – kon ik gelukkig al 5 dagen na mijn examen ophalen, zodat ik nu kan rijden wanneer ik maar wil.
De manier van lesgeven bij MotoJon is prettig en scherp, zodat je veel leert en elke les weer progressie ziet. Jon heeft een voorliefde voor ingewikkelde routes met veel bochten, lastige kruispunten en korte stukjes snelweg waarbij geen afrit voorbij wordt gereden (behalve toen ik een keer niet goed op had gelet). Zo wordt het maximale uit de lessen gehaald.
Jon, Arno en Marco: bedankt voor de fijne lessen en ik kom jullie vast nog wel eens tegen als ik een rondje maak op mijn Street Triple R!
Stefan Groot