Geslaagd: Elvan (33 jaar)

Op een dag weet je het, je wilt gaan motorrijden.

Je volgt een aantal stappen:

Stap 1: een goede rijschool zoeken, maar dat is niet zo makkelijk. Waar moet je op letten? Hoe zit dat met kleine mensen?
Na een hoop crappy websites kom ik opeens op de site van ene MotoJon in Hilversum. Ik zie een vent op een motor met een hoop bagage, en allemaal foto’s met bijbehorende succesverhalen van oud-leerlingen (veel vrouwen, ook kleinere exemplaren). En hij heeft ook een hoog percentage geslaagden. Perfect!

Stap 2: Afspraak maken. Ik bel Jon (met bonzend hart en zwetende handen) en ik krijg zijn voicemail, maar ik durf niets in te spreken. Na drie pogingen bel ik het tweede nummer waar ik hem kan bereiken. Zijn vader neemt op, ik moet wel wanhopig klinken want hij verzekert mij dat Jon echt terugbelt, altijd. En dat deed hij ook, de eerste afspraak werd al snel gemaakt.

Mijn grote droom kwam uit, ik kon motorrijden! ( althans, dat dacht ik terwijl ik rondjes reed op het parkeerterrein) Wat moest ik nog veel leren! Gelukkig had ik Jon die mij met veel engelengeduld en positieve feedback de fijne kneepjes van het motorrijden heeft geleerd.

We hebben gereden met 30 graden, in de regen, met prachtig motorweer, windkracht 8 (qua gevoel), met prachtige (gladde!) herfstblaadjes op de weg, en zelfs een enkele keer met matige sneeuwval met klapperende tanden, bevroren vingers en dito neus.  Als er een dikke pak sneeuw ligt dan hoef je bij Jon niet aan te kloppen. “Jon, we hebben toch een afspraak?” Jon: “We rijden niet in de sneeuw” ..wist ik dat ook weer...

Jon heeft altijd iets positiefs te melden over je rijgedrag/kijkgedrag. Dat geeft je een enorm zelfvertrouwen, zeker op momenten dat je het zelf niet meer ziet zitten. Je krijgt dus VEEL positieve feedback, maar hij kan ook streng zijn als het moet, je moet niet de indruk krijgen dat het een softie is.

Ik zal nooit vergeten dat ik een keer zelf mocht tanken. Je loopt naar me toe en zegt: “ Je zou toch tanken? “ Waarop ik antwoordde “ja, dat heb ik toch net gedaan” Bleek ik voor onder de 5 euro te hebben getankt... Ik dacht dat de tank vol zat. Ik zal het nooit vergeten Jon, altijd tot aan de nok toe vullen!

Nog eentje: We staan voor de stoplichten, ik houd het verkeer scherp in de gaten. Jon in m’n oor: “Zie je die blauwe auto naast je?” Ik schud ja. “Wat een lelijke k*&%$  auto”. Ik kwam niet meer bij, maar ik moest doorrijden want het stoplicht stond inmiddels op groen..

Jon, bedankt voor alles. Je geduld, persoonlijke aandacht, je adviezen, hoe je voor mij opkwam als ik weer eens niet wist wie voorrang had en je droge humor. Ik ga je missen, maar gelukkig heb ik je stem in mijn hoofd opgeslagen. Ik moet eerst sparen voor mijn motor (YAMAHA SZR 660) en dan hoop ik dat we samen eentje kunnen uitkiezen want daar moet je mij echt mee helpen. Tot gauw!


Elvan Cingir