Geslaagd: Olivier (21 jaar)

Het begon allemaal met mijn zwemdiploma A. Toen ik na hard ploegen dit diploma in ontvangst mocht nemen wist ik dat er nog velen zouden gaan volgen. Niet veel later volgde inderdaad zwemdiploma B en in de tussentijd had ik ook mijn veterstrikdiploma weten te bemachtigen.
De daaropvolgende jaren heb ik mij gefocust op mijn schoolcarrière maar toen ik 18 werd wilde ik toch wel mijn rijbewijs halen. Een motorrijbewijs leek mij altijd al heel erg leuk. Niet alleen omdat mijn vader en oudste broer deze ook hebben maar ook omdat ik vroeger veel heb gefantaseerd over het behalen van mijn motorrijbewijs. Met een klapperende kaart tussen de spaken van mijn fiets was ik te vinden bij ons achter op het pleintje. Later maakte deze kaart plaats voor een heus oranje/groen handvat dat de bijbehorende motorgeluiden maakte. Je zou dus wel kunnen zeggen dat ik steeds een stukje dichter bij mijn droom om motorrijder te worden kwam.

Maar goed, 18 jaar oud en klaar om een rijbewijs te halen. Eerst mijn autorijbewijs gehaald omdat dit vaak stukken praktischer (Lees: minder cool) zou zijn. Toen deze behaald was en mijn studentenleven weer verder ging werd mij al snel duidelijk dat het niet heel makkelijk is om te sparen als student zijnde en daarom werd mijn droom van het behalen van mijn motorrijbewijs even op een laag pitje gezet.

Ongeveer een jaar later leerde ik Naomi (kunstdochter van Jon) wat beter kennen en zodoende kwam ik ook in contact met Jon. Al snel kwam ik erachter dat motoren in het huishouden veel meer dan slechts een hobby zijn. Niet veel later kwam de hele familie bijeen met Jon’s verjaardag en al snel werd er over motoren gepraat.
Het duurde niet lang voor mij om uit te vinden dat ik een van de weinigen, zo niet de enige, aanwezig was zonder motorrijbewijs. Natuurlijk was dit de anderen ook al opgevallen en al snel deed Jon mij de suggestie dat ik gewoon gezellig een keer mee zou gaan om ook een poging te wagen en om te zien hoe ik het zou vinden. Hier hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken en al snel hadden we een datum geprikt waarop ik mee zou gaan naar de parkeerplaats om te gaan rijden.

De eerste les beviel zowel Jon als mij erg goed en zodoende volgden er meerdere lessen tot ik klaar was voor mijn AVB examen (voertuigbeheersing) Na dit examen succesvol afgerond te hebben konden we ons focussen op het "echte" rijden op de openbare weg.

Jon gaf mij altijd duidelijk aan waar ik op moest letten maar ook zeker wat ik al goed deed. Hierdoor kreeg ik voor mezelf een duidelijk beeld op welke punten ik extra moest letten. We lesten gemiddeld zo’n 2x per week en ik merkte dat ik mijzelf steeds meer dingen eigen ging maken en dat ik bepaalde situaties begon te herkennen. Natuurlijk ging het niet altijd even goed en had ik van die dagen dat alles fout leek te gaan. Jon liet me dan even stoppen en vaak na wat wijze woorden kon ik vol vertrouwen weer verder gaan. Zo werkten we samen naar het praktijkexamen toe en reden we veel routes die ook tijdens het examen gereden worden. Dit vond ik erg fijn omdat ik me daardoor goed heb kunnen instellen op de situaties die zich konden voordoen.

De dag van het examen zelf was ik niet echt zenuwachtig. Jon had mij vele malen duidelijk gemaakt dat er maar 1 verschil is tussen de lessen en het examen: er rijdt een auto achter je aan in plaats van een motor. Ik deed om 1 uur examen en dus hadden we nog lekker de hele ochtend om de puntjes op de i te zetten. De ochtend zelf begon ik met slordig rijden en toen begonnen de zenuwen natuurlijk wel een beetje door te komen. Na ± anderhalf uur zijn we bij een benzinepomp gestopt en kon ik mijn ongenoegen uiten. We bespraken verschillende situaties die zich hadden voorgedaan en Jon gaf mij aan op welke punten ik vooral moest letten. Met deze tips in mijn achterhoofd gingen we weer verder rijden. Het ging al beter dan daarvoor maar uiteraard was er weer wat ruimte voor verbetering.
Toen was er nog even tijd voor een pauze waarna we vertrokken naar het examengebouw.

Het uur van de waarheid.
Na wat instructies en formaliteiten begonnen we aan de examenroute. Het verliep erg soepel en op de één of andere manier wist ik alles wat ik ooit in de lessen had geleerd toe te passen tijdens deze route. Ik was lekker aan het rijden en alles ging erg vloeiend. Toen we het terrein van het CBR weer op reden wist ik al dat ik, tenzij ik iets gigantisch over het hoofd had gezien, geslaagd zou zijn. Ik parkeerde de motor en met z’n drieën liepen we terug naar binnen, waar ik het goede nieuws in ontvangst mocht nemen.

Nu is de volgende stap mijn eigen motor kopen, maar dat gaat waarschijnlijk nog wel even duren met mijn inkomsten. Iedereen die aan het twijfelen is wil ik aanbevelen om het gewoon een keer te proberen. Als je eenmaal op de motor bent gestapt denk ik dat je er niet meer snel van af wilt.

Jon, Bedankt!


Olivier van der Kruis