Al een jaar of vijftien staat de Harley Davidson van mijn vader in de garage (ja Jon ik weet het, een “lelijke” motor). Vaak ging ik mee achterop een ritje maken. Ooit zou ook ik mijn motor rijbewijs gaan halen, ik had er alleen nooit over nagedacht wanneer ik dat eens een keer zou gaan doen! Een paar maanden geleden heb ik dan eindelijk de stap genomen om te gaan lessen bij Jon. Ik had het liever uit eigen initiatief gedaan maar heb nu extra doorgezet door een bijkomstige reden. Mijn nicht was een spontane/leuke/sterke/stoere vrouw en kwam wel eens vol trots langs op haar Honda CMX250. Ze was al een aantal jaren ernstig ziek en eind september 2009 is ze spijtig genoeg overleden. Twee weken daarvoor zei ze op vriendelijke doch dwingende wijze tegen mijn vader: “Ik wil dat jij nog deze week die motor op komt halen, ik wil dat Christine hem krijgt”. Na helemaal overdonderd te zijn door haar woorden hebben we hem dan toch naar ons huis gehaald. De eerste paar maanden heb ik er niet eens naar gekeken, laat staan dat ik hem wou aanraken of er ooit mee zou willen rijden. Eind maart, begin april begon het toch wel te kriebelen. Die motor staat er niet voor niks en ik moest en zou deze zomer mijn rijbewijs halen, als uitdaging voor mezelf maar ook speciaal voor haar! Begin april de eerste les en er volgde er nog velen. Na eindeloos oefenen op de parkeerplaats had ik de speciale verrichtingen dan eindelijk onder de knie. Het lessen op de weg was natuurlijk ook veel leuker alleen moest er eerst een hele hoop angst weg genomen worden. Het rijden op de snelweg was zeker niet mijn favoriete onderdeel en al helemaal niet de bochten om op en van de snelweg af te komen, vreselijk! Dan kreeg ik weer een stem in mijn oor met de instructie: geef maar wat gas Christine, dat kan best iets sneller… nou ik vond het allemaal wel snel genoeg en je kon op die momenten ook echt mijn rug op, de boom in enz... Ik was toch echt niet van plan om sneller te gaan! Toch heb ik steeds meer vertrouwen gekregen en ben iedere les steeds iets sneller gaan rijden, iets harder door de bochten gegaan en weer iets beter met mijn hoofd gaan draaien en met mijn heupen gaan sturen (die laatste twee aandachtspunten heb ik eindeloos aan moeten horen).
Eindelijk na veel bloed, zweet en tranen heb ik dan mijn motorrijbewijs gehaald! Jon, ik dacht dat het me nooit zou lukken maar je hebt me er echt door heen gesleurd! Je was altijd vriendelijk, had erg veel geduld met me maar je was vooral altijd duidelijk. Ik moet wel zeggen dat ik je af en toe ook echt onuitstaanbaar vond. Al was het alleen maar omdat je altijd alles zag en zelfs de kleinste foutjes nog opmerkte, wat soms best frustrerend was. Uiteindelijk heb ik natuurlijk juist daardoor heel veel geleerd. Jon bedankt! En ik ga vanaf nu mijn motor natuurlijk net zo trots showen zoals mijn nicht gedaan heeft!
Christine Kok
Slagingspercentage verkeersdeelname in 2024 (28 examens)
92%
Slagingspercentage verkeersdeelname in 2023 (109 examens)
95%
Kijk voor het hoge slagingspercentage bij MotoJon op de CBR site.
Joeri is de laatst geslaagde rijder bij MotoJon. Gefeliciteerd!
Ik had het liever uit eigen initiatief gedaan maar heb nu extra doorgezet door een bijkomstige reden.
Mijn nicht was een spontane/leuke/sterke/stoere vrouw en kwam wel eens vol trots langs op haar Honda CMX250. Ze was al een aantal jaren ernstig ziek en eind september 2009 is ze spijtig genoeg overleden. Twee weken daarvoor zei ze op vriendelijke doch dwingende wijze tegen mijn vader: “Ik wil dat jij nog deze week die motor op komt halen, ik wil dat Christine hem krijgt”.
Na helemaal overdonderd te zijn door haar woorden hebben we hem dan toch naar ons huis gehaald. De eerste paar maanden heb ik er niet eens naar gekeken, laat staan dat ik hem wou aanraken of er ooit mee zou willen rijden. Eind maart, begin april begon het toch wel te kriebelen. Die motor staat er niet voor niks en ik moest en zou deze zomer mijn rijbewijs halen, als uitdaging voor mezelf maar ook speciaal voor haar!
Begin april de eerste les en er volgde er nog velen. Na eindeloos oefenen op de parkeerplaats had ik de speciale verrichtingen dan eindelijk onder de knie. Het lessen op de weg was natuurlijk ook veel leuker alleen moest er eerst een hele hoop angst weg genomen worden. Het rijden op de snelweg was zeker niet mijn favoriete onderdeel en al helemaal niet de bochten om op en van de snelweg af te komen, vreselijk!
Dan kreeg ik weer een stem in mijn oor met de instructie: geef maar wat gas Christine, dat kan best iets sneller… nou ik vond het allemaal wel snel genoeg en je kon op die momenten ook echt mijn rug op, de boom in enz... Ik was toch echt niet van plan om sneller te gaan!
Toch heb ik steeds meer vertrouwen gekregen en ben iedere les steeds iets sneller gaan rijden, iets harder door de bochten gegaan en weer iets beter met mijn hoofd gaan draaien en met mijn heupen gaan sturen (die laatste twee aandachtspunten heb ik eindeloos aan moeten horen).
Eindelijk na veel bloed, zweet en tranen heb ik dan mijn motorrijbewijs gehaald! Jon, ik dacht dat het me nooit zou lukken maar je hebt me er echt door heen gesleurd! Je was altijd vriendelijk, had erg veel geduld met me maar je was vooral altijd duidelijk.
Ik moet wel zeggen dat ik je af en toe ook echt onuitstaanbaar vond. Al was het alleen maar omdat je altijd alles zag en zelfs de kleinste foutjes nog opmerkte, wat soms best frustrerend was. Uiteindelijk heb ik natuurlijk juist daardoor heel veel geleerd.
Jon bedankt! En ik ga vanaf nu mijn motor natuurlijk net zo trots showen zoals mijn nicht gedaan heeft!
Christine Kok