Geslaagd: Vincent (35 jaar)

Jon is een talent, niet alleen in lesgeven maar ook in het inschatten van mensen. Ging een les wat minder? Dan kon Jon het ombuigen tot iets positiefs en wist hij mij te motiveren. Werd ik te hoogmoedig? dan wist Jon me met beide benen weer op de grond te zetten.

Na een paar keer op het parkeerterrein pionnetjes te hebben gedaan heeft Jon het AVB examen aangevraagd en begonnen we met lessen in het verkeer.

Mijn eerste les in het verkeer zou rotondes worden. Zo gezegd zo gedaan, maar aan het einde van die les hoorde ik Jon in mijn oor “We gaan hier naar rechts!”. SERIEUS!!! riep ik hardop in mijn helm. Jon stuurde mij gewoon even de snelweg op. Ja daar was ik dus nog niet op voorbereid! De hele weg Jon lopen vervloeken (godzijdank kun je ons niet horen Jon) en bij aankomst Jon met een grote grijns “Ik wist dat je het kon anders doe ik het niet”.

Op 15 mei AVB examen. Op de weg naar Amsterdam midden in een stortbui waardoor mijn handen ijskoud en nat waren en ook mijn laarzen het nodige vocht hadden opgevangen.
Oefenen op een terrein voordat het examen begon... alles ging fout. Achtjes lukte niet, elke stop proef wist ik om zeep te helpen en slalom zonder een voet aan de grond te zetten of een (inmiddels door mij oh zo gehate) pion om te rijden leek tot het verleden te behoren. Ergens bespeurde ik bij Jon een soort wanhoop, zo van “Ben je nu echt alles vergeten???”. De moed zakte in mijn doordrenkte laarzen en ietwat terneergeslagen begon ik aan het examen.
Alleen de uitwijkproef een keertje over moeten doen omdat ik met 46 aankwam i.p.v. 50. Geslaagd!

Niet lang daarna gingen we het AVD examen plannen “Je rijd leuk, je kan het”. Trots als een pauw kwam ik thuis om te vertellen dat ik 11 juni examen mocht doen. De week erop verschoof het examen naar 4 juni omdat Jon toch wel vertrouwen had dat dat moest lukken.

Examen AVD begon met een les die voor mijn gevoel erg lekker ging.
Snelweg, bochtjes, straatjes alles ging wel lekker. Tijdens het eerste deel van het examen leek ik echter alles vergeten te zijn. “We volgen Amsterdam”... uhmm... ja... niet dus! Oh een stopbord, hah die heb ik gezien (beetje jammer dat je dan direct daarna een straat in rijd wat niet mag). Op een gegeven moment hoor ik in mijn oortje iets van “Ga je nou nog normaal rijden???”. Net het duwtje wat ik nodig had om wakker te worden en wat te laten zien.
Op het randje geslaagd maar dat mag de pret niet drukken.

Bij het weglopen van de examinator vraag ik nog aan Jon “Moet ik niet nog iets krijgen?” doelend op een bewijs van slagen of zoiets. “Ja... een schop onder je kont!, nu doorlopen voordat hij zich bedenkt”. Geweldig!!!

Een aantal dingen die ik niet snel zal vergeten:
De eerste keer snelweg: Jon ik heb je vervloekt maar wat was het achteraf gaaaaaaaf!
Een keer dat Jon z'n motor de geest gaf en wij van motor moesten wisselen zodat jij mij terug kon duwen.
De humor van Jon, menig maal hoofdschuddend zitten lachen om de opmerkingen die Jon via mijn oor binnenbracht over andere weggebruikers.
Het moment dat ik stond te wachten voor de garage en opeens die prettige muziek die ik je gegeven had vanuit de garage hoorde komen.
Jon, als ik de hele ervaring van het lessen en jou als persoon moet omschrijven in 1 woord dan is dat 'TOP!'.


Vincent Lensen